between lines

Ponoć wrażliwym ludziom żyje się trudniej. Tak słyszałam.

Ci, którzy więcej widzą i bardziej czują, są często zbyt bezbronni wobec reszty świata. Wobec wszystkich tych niuansów ukrytych gdzieś między wierszami.

Kobiety są oczywiście mistrzyniami w dostrzeganiu ułamków sekund, które decydują o radości, zniechęceniu czy złości. To, co dla większości mężczyzn niezauważalne dla nas jest oczywiste.

Ton głosu.

Mrugnięcie powieką.

Ściągnięte usta.

Nerwowo przekręcana bransoletka.

I, klasyka, czyli kropka nie w tym miejscu.

Dawno temu, w czasach liceum spędzałam z Przyjaciółką godziny na analizowaniu naszych, nieskomplikowanych jak okazywało się z perspektywy czasu, sytuacji życiowych. Na tym, kto powiedział, co powiedział. Jak i gdzie.

Z czasem nasze analizy ustąpiły miejsca dorosłym, codziennym problemom. A może, po prostu, mimowolnie z nich zrezygnowałyśmy. Łatwiej jest nie wiedzieć. Lepiej nie zauważać. I może właśnie dlatego warto na pół sekundy zatrzymać wzrok na wyświetlaczu telefonu, by nie widzieć tego jednego spojrzenia. I nie usłyszeć tego jednego westchnienia.

I nie musieć o tym myśleć przez resztę dnia.